Το debate των πασόκων

του Μανόλη Καψή

Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα από το debate των πασόκων είναι, να με συγχωρείτε, ότι μπορεί όλοι μαζί να βλέπουμε το ίδιο ακριβώς θέαμα και τους ίδιους ομιλητές, αλλά ο καθένας άλλα πράγματα βλέπει από τον άλλο δίπλα του, και άλλα πράγματα καταλαβαίνει. Bλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε. Εδώ βρέθηκαν κάποιοι που απάντησαν στους δημοσκόπους ότι κερδισμένος από την αντιπαράθεση ήταν ο Χάρης Δούκας, που έμοιαζε με συριζαίο σε σύγχυση, που του έχουν πάρει τις σημειώσεις από μπροστά του και απαντάει ό,τι θυμάται. Κι ας ήταν άλλη η ερώτηση. Θα τα βρούμε, θα συμφωνήσουμε πουθενά αλλού; Αλλά γιατί όχι να μου πείτε; Αμα τους αρέσει.

Οι συνάδελφοί μου αφιέρωσαν σελίδες επί σελίδων στις επιδόσεις των υποψηφίων, διέκριναν ακόμα και αποχρώσες διαφοροποιήσεις ανάμεσα στον Γερουλάνο και τον Χάρη Δούκα για παράδειγμα στα θέματα εξωτερικής πολιτικής (που ο Δήμαρχος φάνηκε να τα χειρίζεται με τόση άνεση όσο τα οικονομικά ο Τσίπρας), βαθμολόγησαν ακόμα και το κυβερνητικό project του Μιχάλη Κατρίνη παρακαλώ, αλλού συμφώνησαν αλλού διαφώνησαν, αλλά σε ένα συμπέρασμα ομονόησαν: Το debate έκανε καλό στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα βγήκε κερδισμένο και αυτό θα φανεί και στις δημοσκοπήσεις. Η και στον κόσμο που θα πάει σε λίγες ημέρες να ψηφίσει. Και εν πάση περιπτώσει, φάνηκε η διαφορά επιπέδου ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ γράφουν. Οι μεν μαλλιοτραβιούνται και σκυλοβρίζονται, οι άλλοι πλακώνονται με το Νίκο μου και το Παύλο μου και δεν συμμαζεύεται. Είναι “του έντεχνου” που λέει και ο Πετρουλάκης.

Μπορεί να έχουν δίκιο, προσωπικά η αντιπαράθεση μου φάνηκε πολύ πληκτική, πολύ πασοκ πώς να το πω, με εξαίρεση τις στιγμές που κάποιος έκανε ωραία γκάφα- όπως όταν ο Γερουλάνος για  παράδειγμα πιάστηκε να μην έχει διαβάσει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ- ή κάποιος “τα έχωνε” (πάντα ευγενικά) στον απέναντί του, προσπαθώντας να κρύψει πόσο τον αντιπαθεί, γιατί προσοχή, είμαστε πάντα σύντροφοι. Μην το ξεχνάμε.

Μπορεί να διασκέδασα κάποιες στιγμές με το ύφος του Χάρη Δούκα και με τη μεγάλη του αμηχανία, μπορεί να εκνευρίστηκα με τις αριστερές κορώνες του- που έδειξαν πώς κάποιοι από το πολιτικό μας προσωπικό δεν έχουν μάθει τίποτα από την κρίση- ελάχιστες στιγμές όμως εξεπλάγην ευχάριστα από μια τοποθέτηση. Ακόμα και η Άννα Διαμαντοπούλου- που στο παρελθόν δεν μάσαγε τα λόγια της- ήταν στην άμυνα.

Ακόμα και στο αυτονόητο, ακόμα και στη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών- που όσα κι αν έχουμε να σύρουμε στον Μητσοτάκη και έχουμε, να του αναγνωρίσουμε τουλάχιστον ότι αυτός μαζί με τον Χατζηδάκη το τόλμησαν- όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι έκλεισαν το ματάκι στους φοροφυγάδες. Απογοήτευση. Για δυο ψηφουλάκια.

Τούτων λεχθέντων που θα έλεγε και ο Χάρης Καστανίδης, που πολύ λυπάμαι a propos που δεν ήταν και αυτός υποψήφιος να δώσει μια νοσταλγική- φιλολογική νότα στην καμπάνια, το ΠΑΣΟΚ μπορεί στις επόμενες δημοσκοπήσεις να πάρει δυο- τρεις πόντους (αφού ο ΣΥΡΙΖΑ εξαφανίζεται), μπορεί κάπως να πάρει τα πάνω του με την όποια ηγεσία επιλέξουν οι ψηφοφόροι του, αλλά την μεγάλη έκπληξη δεν νομίζω ότι θα την κάνει. Δεν λέω, πάντα υπάρχει περιθώριο για ένα δεύτερο big bang, αλλά δεν τον βλέπω τον Νίκο έτοιμο για την απογείωση.

Αλλά αυτό δεν θα κάμψει το ενδιαφέρον των συναδέλφων μου για το ΠΑΣΟΚ και τις εξελίξεις στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας (για να δώσουμε στην ανάλυση και λίγο ευρωπαϊκή διάσταση), γεγονός που ουδόλως με εκπλήσσει. Αλλωστε με ορισμένους από τους υποψηφίους μαζί μεγαλώσαμε, το ΠΑΣΟΚ το γνωρίζουμε και μας γνωρίζει, το έχουμε ψηφίσει τουλάχιστον μια φορά, το καταλαβαίνουμε και μας καταλαβαίνει. Τους άλλους δεν καταλαβαίνουμε.

Για να το πούμε διαφορετικά, ο δυσαρεστημένος με τον Μητσοτάκη κόσμος, δεν φαίνεται να πηγαίνει προς τα αριστερά, δεν φαίνεται να επιλέγει ΠΑΣΟΚ (και προφανώς όχι ΣΥΡΙΖΑ), αλλά στρέφεται κυρίως προς τα κόμματα της άκρας δεξιάς (και σε ένα ποσοστό στα αντισυστημικά κόμματα που αυτο-τοποθετούνται στην αριστερά, αλλά μοιάζουν tale quale με την ακροδεξιά). Ποτέ άλλοτε ο χώρος δεξιά της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, δεν είχε τέτοια δυναμική και τέτοιο μέγεθος. Ευτυχώς δεν διαθέτει ηγέτη…

Πώς εξηγείται το φαινόμενο, που ταιριάζει φυσικά και συμβαδίζει με όσα συμβαίνουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Τι είναι αυτό που κάνει έναν ψηφοφόρο να επιλέγει τις παραδοξολογίες ενός Βελόπουλου ή τις ακρότητες μιας Λατινοπούλου; Τι ακριβώς θέλουν οι ψηφοφόροι εκείνης της θρησκευτικής σέχτας, που υποδύεται το κόμμα; Δεν ξέρουμε και δύσκολα θα καταλάβουμε.

Και ένα λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί οι mainstream δημοσιογράφοι και οι δημοσιολόγοι, αυτούς τους παρδαλούς τύπους στην ακροδεξιά- και ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους τους- ούτε τους ξέρουν, ούτε τους καταλαβαίνουν, ούτε θέλουν να τους μάθουν και να τους καταλάβουν. Οι μεν και οι δε ζούνε σε άλλους κόσμους. Οι μεν σνομπάρουν τους δε ως ψεκασμένους και οι δε ανταποδίδουν, επιλέγοντας να ενημερωθούν από το Tik Tok και το facebook. Ποιοι είναι αυτοί οι ψηφοφόρους της άκρας δεξιάς;

Συνήθως είναι άνθρωποι κάποιας ηλικίας, συχνά κάτοικοι της επαρχίας, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση και μετρίων έως χαμηλών εισοδημάτων, είναι δηλαδή άνθρωποι “αόρατοι” για τους δημοσιογράφους. Οι δε εκπρόσωποί τους, γραφικοί και συνωμοσιολόγοι, διατηρούν σχέσεις οργής με τους εκπροσώπους του τύπου, τους οποίους κατηγορούν για μονομέρεια και προκατάληψη. Και ίσως δεν έχουν και πολύ άδικο.

Με δεδομένο το μέγεθος που αποκτά αυτός ο χώρος, είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός και ο κατ΄ εξοχήν κίνδυνος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφού καθιστά ανέφικτη την αυτοδυναμία, χωρίς να υπάρχει περιθώριο για συνεργασίες. Πώς και γιατί δημιουργήθηκε αυτό το ρεύμα; Είναι η μετανάστευση, είναι οι νέες, περίπλοκες ταυτότητες ή είναι τα κοινωνικά δίκτυα και τα fake news; Όπως και να έχει, αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους καταλάβουμε. Επείγει κι ας μην έχουμε προλάβει να ολοκληρώσουμε την ανάγνωση του κυβερνητικού προγράμματος του Παύλου Γερουλάνου.

πηγή capital.gr