Ο προβληµατισµός στη βάση του ΠΑΣΟΚ είναι πλέον έντονος και συµπυκνώνεται στο ερώτηµα: Γιατί, αφού καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν εκτοξεύεται το ΠΑΣΟΚ; Υπάρχει έλλειµµα ηγετικότητας του αρχηγού; Είναι λανθασµένη η πολιτική στρατηγική; Είναι αδύναµη η επικοινωνιακή τακτική του κόµµατος και θολά τα µηνύµατα που εκπέµπονται ή µήπως η Ν.∆. έχει αντιληφθεί ότι ο πραγµατικός αντίπαλος είναι πλέον το ΠΑΣΟΚ και, κάνοντας χρήση της φερόµενης µιντιακής της υπεροπλίας, πνίγει το ΠΑΣΟΚικό αφήγηµα και δεν του δίνει χώρο να αναπτυχθεί στα µέσα ενηµέρωσης;

dimoskopiki_pasok

Τα µηνύµατα που εξέπεµψε το ΠΑΣΟΚ

Οπως συµβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, η απάντηση δεν είναι ποτέ µονοδιάστατη και η εξίσωση είναι πολυπαραγοντική. Κατ’ αρχάς, η εικόνα του κ. Ανδρουλάκη χρήζει σοβαρής βελτίωσης, καθώς δεν ακολουθεί τα σύγχρονα πρότυπα επικοινωνίας που χρησιµοποιούν άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες της ίδιας γενιάς. Ο κ. Ανδρουλάκης φέρει ορισµένα από τα χαρακτηριστικά που κατέκτησε στα χρόνια των αµφιθεάτρων, τα οποία µπορεί να σφυρηλάτησαν µια στέρεη πολιτική ανθεκτικότητα, οργανωτισµό και στοχοπροσήλωση, χαρακτηριστικά που του επέτρεψαν να επικρατήσει µε άνεση στην εσωκοµµατική διαδικασία, δεν φαίνονται όµως να συγκινούν µεγαλύτερα ακροατήρια.

paasssokkk

Σύγχυση

Η άρνηση µερίδας βουλευτών του να παρευρεθούν στη Βουλή και να ψηφίσουν το νοµοσχέδιο για τον πολιτικό γάµο των οµόφυλων ζευγαριών, καθώς και η στάση του στο θέµα των µη κρατικών πανεπιστηµίων, που µπορεί να είχε πολιτικό και συνταγµατικό υπόβαθρο, διατυπώθηκε όµως µε έναν τρόπο που προκάλεσε σύγχυση ως προς την τελική θέση, τόσο στα στελέχη όσο και στους ψηφοφόρους, εξέπεµψαν την εικόνα ενός κόµµατος και ενός αρχηγού που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάµεσα στη µαχητική αντιπολίτευση και την υπεύθυνη στάση που επιλέγει το ΠΑΣΟΚ, ως διακριτό στοιχείο από την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ.

Και η αλήθεια είναι αυτή: Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί, εδώ και πολλά χρόνια, να υπηρετεί αυτή τη διπλή στόχευση. Θέλει να καταστεί όσο γίνεται πιο σύντοµα αξιωµατική αντιπολίτευση. Θέλει, όµως, να το κάνει µε όρους υπευθυνότητας και προγραµµατικής σοβαρότητας. Την ίδια στιγµή, ταλανίζεται από έντονες ιδεολογικές εσωκοµµατικές αντιφάσεις, µε µεγάλη µερίδα της βάσης του να αισθάνεται ότι η αυτόνοµη πορεία είναι µονόδροµος, ενώ ένα εξίσου σηµαντικό κοµµάτι του δεν αποκλείει τη συµπόρευση µε τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες αριστερές δυνάµεις. Αυτό το τελευταίο δεν είναι, βέβαια, πρόβληµα του ΠΑΣΟΚ, αλλά της ευρωπαϊκής Σοσιαλδηµοκρατίας, η οποία υποχωρεί σχεδόν παντού, αδυνατώντας να δώσει απαντήσεις στα µεγάλα ευρωπαϊκά θέµατα του καιρού µας και κυρίως σε αυτό που αφορά τον τρόπο άµβλυνσης των εργασιακών, κοινωνικών και οικονοµικών ανισοτήτων. Πολλοί, επίσης, κάνουν το λάθος να θεωρούν ως αναπόδραστο και φυσιολογικό τον κοµµατικό επαναπατρισµό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, όµως η συγκεκριµένη εκλογική βάση έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατέτασσε στις συντηρητικές δυνάµεις, ριζοσπαστικοποιήθηκε, απογοητεύτηκε σε µεγάλο βαθµό, αλλά δεν έπαψε να θεωρεί το ΠΑΣΟΚ κατά βάση συντηρητικό. Τα δύο κόµµατα έχουν πάψει να αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία εδώ και πολλά χρόνια. Απευθύνονται σε διαφορετικά ακροατήρια, µε µοναδικό κοινό σηµείο επαφής τον αντιµητσοτακισµό. Αυτό όµως δεν συγκροτεί ιδεολογικό περιεχόµενο, ούτε συνιστά πολιτική πρόταση.

Πηγή:  Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά».