Παρασκευή 29.03.2024

“Προοδευτική σαχλαμάρα”: 18 πορείες την ημέρα!

Δεν κάνω πλάκα. Τα στοιχεία είναι τα επίσημα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Μέσα σε διάστημα μόλις 3 μηνών, μέσα σε 90 ημέρες, από τις 25 Ιανουαρίου έως τις 25 Απριλίου, έγιναν στην Ελλάδα 1.687 συγκεντρώσεις και πορείες. Ναι, 1.687 πορείες και συγκεντρώσεις. Δηλαδή καθημερινά γίνονταν στην Ελλάδα περίπου 18-19 πορείες και συγκεντρώσεις, με την Αθήνα φυσικά να κατέχει τα πρωτεία. Από κοντά και η Θεσσαλονίκη, όπου σε πολλές των περιπτώσεων είχαμε και διακοπή κυκλοφορίας. Γίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο αυτό; Αμφιβάλω.

Και όλα αυτά εν μέσω κορονοϊού και πανδημίας, με τους αγωνιστές χωρίς μάσκες, να συναγωνίζονται ποιος θα μεταδώσει πρώτος τον ιό…

Εγιναν πορείες και συγκεντρώσεις για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα που δήθεν καταπατούνταν, έγιναν πορείες και συγκεντρώσεις για την αστυνομική βία και την τρομοκρατία -όπως θα έλεγε και η ΕφΣυν- βία και τρομοκρατία που δήθεν έχει εξαπολύσει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Εγιναν πορείες και συγκεντρώσεις για τον 23χρονο Ιάσωνα, έγιναν πορείες από τους courier, έγιναν πορείες για το νόμο Κεραμέως και την αστυνομία των πανεπιστημίων -που είπαν ότι θα οπλοφορεί αλλά τελικά τους είπαν ότι δεν θα οπλοφορεί, αλλά όταν τους το είπαν πια δεν είχε σημασία- έγιναν ακόμα και πορείες ενάντια… στο lockdown, “που προσπαθούν να επιβάλλουν στη ζωή μας και στα δικαιώματά μας” όπως τόνισε στο αγωνιστικό της μήνυμα, η Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ).  Απόδειξη ότι η Ομοσπονδία δεν δραστηριοποιείται μόνο στο twitter, όπως υποψιάζονται ορισμένοι κακεντρεχείς.

Στο ενδιάμεσο έγιναν συγκεντρώσεις “ενάντια στον εορτασμό των 200 χρόνων από την ίδρυση του ελληνικού έθνους-κράτους” (βλ. indymedia, 21/03), έγινε μικροφωνική παρέμβαση στο Πεδίον του Άρεως ενάντια στη μαζική σφαγή ζώων του Πάσχα, καθώς και ακτιβιστικές ενέργειες ενάντια στην καγκελοποίηση (sic) και την εμπορευματοποίησή του λόφου του Φιλοπάππου.  Γενικώς είμαστε σε φάση κινητοποιήσεων. Για όλα.

Η πρώτη ερμηνεία είναι προφανής. Οι περισσότερες από τις κινητοποιήσεις έχουν σπόνσορα τον ΣΥΡΙΖΑ, που ποντάρει όλα του τα λεφτά στο μπάχαλο και τη βαβούρα, θέλει να βγάλει τον κόσμο του (και ει δυνατόν και κανέναν άλλο) στους δρόμους, να δημιουργήσει νέες πλατείες αγανακτισμένων, νέοαγανακτισμένων, αντιμνημονιακών αγωνιστών, επιχειρεί δηλαδή να δημιουργήσει τις ίδιες συνθήκες πλήρους αποδιοργάνωσης και κρίσης όπως και το 2010, για να ρεφάρει πολιτικά. Αδιαφορώντας -αν δεν επενδύει- στο υγειονομικό ρίσκο του κορονοϊού. Είναι μόνο αυτό;

Νομίζω ότι υπάρχει και ένα ιδεολογικό υπόστρωμα στο οποίο επενδύει. Ένα υπόστρωμα όπου η κινητοποίηση έχει πάρει χαρακτηριστικά “δημοκρατικής ταυτότητας”, ένα υπόστρωμα διαρκών διεκδικήσεων, αντίδρασης, αντισυστημικότητας, που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία 40 χρόνια -από τη μεταπολίτευση και μετά- και που πάνω του “πατάει” ο ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάζοντας πρόσφατα το τελευταίο βιβλίο του Στάθη Καλύβα “Το Ελληνικό Ονειρο” (εκδόσεις Μεταίχμιο)- το ίδιο αυτό βιβλίο στο οποίο αναφέρθηκε προ ημερών ο Κυριάκος Μητσοτάκης και στο “σχέδιο για την ευτυχία” που προκάλεσε τις ειρωνείες του ΣΥΡΙΖΑ- συνάντησα και τον ορισμό αυτής της στάσης: “Η προοδευτική σαχλαμάρα”, την ονόμασε ο καθηγητής Καλύβας. Ομολογώ ο ορισμός μου άρεσε πολύ.

“Τι εννοώ με τον όρο αυτό; εξηγεί ο Στάθης Καλύβας. Αναφέρομαι σε ένα σύνολο εκλαΐκευμένων ιδεών οι οποίες διαμόρφωσαν αντιλήψεις που απέκτησαν τον χαρακτήρα του αυτονόητου. Η ιδέα πχ πώς δικαιολογείται (και πρέπει να στηρίζεται) αυτόματα, η κάθε διαμαρτυρία της κάθε ομάδας όταν θεωρεί πως θίγεται, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις που προκαλεί στο κοινωνικό σύνολο. Η η αντίληψη πως το κράτος έχει πάντα άδικο όταν προσπαθεί να εφαρμόσει τον νόμο, αλλά συγχρόνως θα πρέπει να βρίσκεται αρωγός της κάθε ομάδας όταν διεκδικεί εισοδήματα ή δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να εξαιρείται από τον νόμο και να τον καταστρατηγεί.”

Στη συνέχεια ο Στάθης Καλύβας προχωράει και σε μια περιγραφή του Ελληνα προοδευτικού:

“Συναντώ συχνά έναν ανθρωπότυπο του προοδευτικού της γενιάς μου, που έχει τα χαρακτηριστικά ενός εφήβου που αρνείται να ενηλικιωθεί, που πολλές φορές τα βρήκε όλα έτοιμα από την οικογένειά του και δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει ιδιαίτερα και που κρίνει τους πάντες και τα πάντα με ένα ύφος μπλαζέ και αφ΄υψηλού, που δεν δικαιολογείται από την πορεία και τις ικανότητές του. Οι άνθρωποι αυτοί είναι συχνά ανασφαλείς και μέτριοι, απορρίπτουν την αριστεία ως επίπλαστη, κοροϊδεύουν την προσπάθεια και τη δουλειά γιατί δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα οι ίδιοι, νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, ενώ στην καλύτερη περίπτωση η εμπειρία τους εξαντλείται σε κάποιες σπουδές στο εξωτερικό, όπου έκαναν κυρίως παρέα με άλλους Ελληνες και νομίζουν πως με το να υιοθετούν προοδευτικές θέσεις, αποκτούν το άλλοθι που χρειάζονται.

Μάλιστα μετά την κρίση που τους χτύπησε, όπως και όλους τους υπόλοιπους- ενδεχομένως και περισσότερο γιατί ήταν μεγάλο τα τμήμα της φούσκας- ανέπτυξαν και μια έντονη εχθροπάθεια, μια κακία, έναν θυμό, προφανώς, γιατί θεώρησαν πως κάποιοι άλλοι τους έφταιξαν.”

Μη μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει κάποιους; Ή κάποιον;

Πηγή άρθρου και φωτογραφίας: www.capital.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ