Πάω όπου θέλω, ψηφίζω όποιον θέλω…

Καμιά κυβέρνηση ωστόσο δεν παραμένει ανεπηρέαστη από το πολιτικό κλίμα. Σχετικά πρόσφατα ζήσαμε την κατάρρευση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, εξαντλημένη από τις οργανωμένες κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων». Δεν υπάρχει σήμερα κάτι ανάλογο όσο και αν κάποιοι θέλουν να το δημιουργήσουν. Από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν οι κινητοποιήσεις, τι έκταση θα πάρουν και τι μήνυμα τελικά θα στείλουν. Έτσι, αν τα πράγματα εκτραχυνθούν, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών -ακόμα και με πρωτοβουλία της κυβέρνησης για να εκτονωθεί ο θυμός. Αυτός μπορούμε να υποθέσουμε είναι και ο στόχος της αντιπολίτευσης υποστηρίζοντας και συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις. Το έχουν πει ρητά άλλωστε, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει.

Οι πολίτες δεν είναι χαζοί βλέπουν αυτές τις διεργασίες και τις στοχεύσεις. Όπως μπορούν όμως να δουν και τις παρενέργειες. Έστω και λίγο οι δημοσκοπήσεις να αντανακλούν τους πολιτικούς συσχετισμούς, εκλογές σήμερα θα οδηγούσαν σε απόλυτη ακυβερνησία. Η χώρα, σε μια κρίσιμη περίοδο μεγάλων αλλαγών στην Ευρώπη και στη γειτονιά μας, θα έμπαινε σε έναν καταστροφικό κύκλο εσωστρέφειας και ατέρμονων διαπραγματεύσεων απλώς και μόνο για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το ζήτημα μάλιστα δεν είναι τόσο το αριθμητικό όσο το πολιτικό. Η ένταση της πολεμικής προς την κυβέρνηση είναι αντιστρόφως ανάλογη με την προετοιμασία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να αποτελέσουν εναλλακτική κυβερνητική λύση. Οι κ. Ανδρουλάκης και Φάμελλος στην πραγματικότητα ζητούν από τους πολίτες να ρίξουν την κυβέρνηση και να κάνουν ένα άλμα στο άγνωστο. Να σχηματιστεί μια κυβέρνηση απότοκος του θυμού, όταν γνωρίζουμε ότι ο θυμός είναι ο πιο κακός σύμβουλος. Κι οι πολίτες το βλέπουν κι αυτό.

Για να το πούμε διαφορετικά, σε κανονικές συνθήκες θα ήταν απολύτως φυσιολογικό μια κυβέρνηση να πληρώσει πολιτικά μια τόσο μεγάλη τραγωδία, ακόμα και να χάσει της εξουσία. Πολύ περισσότερο όταν βαρύνεται με σοβαρά λάθη με κυριότερο την απαξίωση της Εξεταστικής Επιτροπής στη Βουλή. Ποιος όμως στην Ελλάδα σήμερα πιστεύει ότι αν πέσει αυτή η κυβέρνηση η χώρα θα βρεθεί σε καλύτερη κατάσταση; Ποιος πιστεύει ότι ΠΑΣΟΚ και Σύριζα είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν; Ποιος πιστεύει ότι ακόμα και στο συγκεκριμένο θέμα των σιδηροδρόμων, μια «προοδευτική» κυβέρνηση θα έχει το θάρρος να σπάσει τις συνδικαλιστικές νοοτροπίες και να επιβάλλει αυστηρούς όρους αξιολόγησης και τήρησης των κανόνων; Ποιος το πιστεύει πέρα από όσους διακινούν συνθήματα του τύπου ο άνθρωπος πριν από τα κέρδη, κάνουν δηλαδή πολιτική σπέκουλα πάνω στην τραγωδία.

Θα μπορούσε να είχε χειριστεί διαφορετικά το θέμα η θεσμική αντιπολίτευση; Η απάντηση είναι ναι, μια τραγωδία μπορεί να διχάσει μια κοινωνία αλλά μπορεί και να την ενώσει. Και η αντιπολίτευση θα μπορούσε να την είχε αντιμετωπίσει ως ευκαιρία για να επιδείξει υπευθυνότητα και να κερδίσει σε αξιοπιστία. Όχι ως τον γρήγορο δρόμο για να πλήξει την κυβέρνηση. Μαζί με την κριτική να είχε βγει από την πρώτη στιγμή ως συνυπεύθυνη για όλες τις διαχρονικές παθογένειες που οδήγησαν στο δυστύχημα και να είχε οδηγήσει τη συζήτηση στα δύσκολα μέτρα που απαιτούνται. Να είχε βγει ως δύναμη εξουσίας δηλαδή όχι ως φορέας διαμαρτυρίας. Οι πολίτες, ένα μέρος τους τουλάχιστον, θα το είχαν εκτιμήσει. Γιατί δεν πέφτουν όλοι στην παγίδα του εντυπωσιασμού ούτε ξεχνούν την στάση και τις πολιτικές των κομμάτων όταν βρίσκονταν στην κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο δεν είναι διατεθειμένοι για ένα φορτίο ξυλολίου που λαθραία φόρτωσαν κάποιοι επίορκοι υπάλληλοι και το οποίο ακόμα δεν ξέρουμε αν πράγματι υπήρξε, να βάλουν τη χώρα σε περιπέτειες.

Η ειρωνεία είναι ότι με τη στάση τους το ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα βγαίνουν διπλά χαμένοι. Στέλνουν τους θυμωμένους ψηφοφόρους στα κόμματα των άκρων και τους μετριοπαθείς στον Μητσοτάκη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αυτές τις ιδανικές συνθήκες υποχωρούν στις δημοσκοπήσεις. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση παρά τη φθορά και παρά την τεράστια πίεση και το κλίμα που έχει δημιουργηθεί από τα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα, παραμένει πολιτικά κυρίαρχη. Βλέπετε το έχει κι αυτό η Δημοκρατία. Παρά το μπούλινγκ για ακροκεντρώους σε διατεταγμένη υπηρεσία και για φερέφωνα του Κούλη, οι πολίτες ψηφίζουν ότι θέλουν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.