Παίζοντας την κολοκυθιά στην Ουκρανία

Το πετρέλαιο αυτό, ωστόσο, ο Πούτιν το πουλούσε για μήνες μετά από την έναρξη του πολέμου στην Κίνα και την Ινδία, σε τιμή ακόμα πιο χαμηλή από το ευρωπαϊκό πλαφόν – και μπορεί και να το πουλάει ακόμα με τόσο μεγάλη έκπτωση, προκειμένου να μπορεί να διατηρεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τα έσοδά του κόντρα στα εμπάργκο που έχουν επιβάλει ΗΠΑ και Ενωμένη Ευρώπη.

Αλλά όλα αυτά δε έχουν ιδιαίτερη αξία, μιας και τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Αυτό που έχει σημασία είναι οι προϋποθέσεις που θέτουν όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές, προκειμένου να ξεκινήσει μία διαπραγμάτευση. Έχει δε ενδιαφέρον ότι η ρωσική πλευρά απαιτεί να αναγνωριστεί η κυριαρχία της στις περιοχές της Κριμαίας και του Ντονμπάς προκειμένου να καθήσει στο τραπέζι.

Από την άλλη, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι, που κάνουν έναν πόλεμο «δι’ αντιπροσώπου» , όλους αυτούς τους μήνες, με δριμύτατο οικονομικό κόστος θα απαιτήσουν τώρα από τη Ρωσία όσα δεν είχαν απαιτήσει το 2014, όταν έκανε στρατιωτικό περίπατο στην Κριμαία; Προφανώς, τα πάντα μπορούν να ζητηθούν, αλλά οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται πάντοτε με βάση τους συσχετισμούς – και οι Ρώσοι μπορεί να έχουν απώλειες, αλλά απέχουν από το να είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Επομένως, πέρα από τον πόλεμο και τις τρομακτικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, παίζεται και ένα παιδικό παιχνίδι – κάτι σαν την «κολοκυθιά»: «Πόσο να είναι; Τόσο – και γιατί να μην είναι τόσο;». Μόνον που η «κολοκυθιά» δεν τελείωνε ποτέ – δεν υπήρχε νικητής, αρκεί τα παιδιά να είχαν όρεξη. Εδώ, τα πράγματα δείχνουν ακόμα χειρότερα – θα υπάρχουν μόνον ηττημένοι.