Παρασκευή 29.03.2024

Οι εκλογές, η αυτοδυναμία και το ΚΙΝΑΛ

Του Μανόλη Καψή 

Ο πρωθυπουργός μπορεί να διέψευσε το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών, αλλά ξεκαθάρισε το τοπίο. Οι πρώτες εκλογές θα γίνουν με την απλή (και δήθεν άδολη) αναλογική και εφόσον δεν επιτευχθεί η αυτοδυναμία που επιδιώκει ο Κυριάκος Μητσοτάκης -τελείως απίθανο με απλή αναλογική- προφανώς και δεν τίθεται θέμα συνεργασίας πρώτου και δεύτερου κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή), που είναι και το μόνο δυνατό σενάριο για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Μοιάζει άλλωστε αυτονόητο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκη ψηφίστηκε για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σιγά μην επιστρέψει, αγκαλιά με τον Μητσοτάκη.

Συνεπώς θα πάμε σε δεύτερες εκλογές, με το σύστημα της ελαφρά ενισχυμένης αναλογικής που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, και καλώς εχόντων των πραγμάτων, μετά, θα έχουμε κυβέρνηση. Κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως δείχνουν τουλάχιστον όλες οι έρευνες. Το δίλημμα θα είναι επίσης ξεκάθαρο: Σταθερότητα, κυβερνησιμότητα και οικονομική ανάπτυξη με μεταρρυθμίσεις ή περιπέτειες και αυτοσχεδιασμοί, με όλον τον θίασο του ΣΥΡΙΖΑ ξανά επί σκηνής, συν τον Βαρουφάκη, για νέα πειράματα και νέες αυταπάτες.

Η εκλογική αντιπαράθεση φυσικά δεν θα είναι αναίμακτη, όπως άλλωστε συνηθίζεται στην Ελλάδα. Θα επικρατήσει πόλωση και όξυνση (ξεκατίνιασμα είναι ο σωστός όρος αλλά οκ…), που θα βοηθήσει τα δυο στρατόπεδα να “μαζέψουν” τους ψηφοφόρους τους και να τους οδηγήσουν στις κάλπες.

Σίγουρα χαμένοι από την αντιπαράθεση τα μικρότερα κόμματα, που λογικά θα δουν διαρροές προς τον δικομματισμό. Και -λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τη Φώφη- ακόμα πιο χαμένο θα είναι το ΚΙΝΑΛ. Γιατί σε αντίθεση με τα άλλα μικρά κόμματα, που είναι κόμματα διαμαρτυρίας και περίπου ταυτοτικά, το ΚΙΝΑΛ δεν είναι -από την ιστορία του και το παρελθόν του- κόμμα διαμαρτυρίας. Ασχέτως αν ορισμένες φορές, τελευταία, μοιάζει.

Το ΚΚΕ για παράδειγμα, μπορεί να αισθανθεί πίεση από τον ΣΥΡΙΖΑ -και αυτό μόνο αν πείσει ο Αλέξης Τσίπρας ότι έχει ελπίδες να διεκδικήσει την εξουσία, μάλλον χλωμό- αλλά λογικά θα κρατήσει τις περισσότερες δυνάμεις του. Αυτοί άλλωστε που ψηφίζουν το κόμμα της σοσιαλιστικής παράδοσης, ψηφίζουν μάλλον για συναισθηματικούς λόγους. Όπως ο Μίκης με την τελευταία του επιθυμία, δηλώνουν και διαδηλώνουν την αριστερή τους ταυτότητα. Ψηφίζουν εν γνώση τους μια ουτοπία (δυστοπία είναι, αλλά ας μην τους χαλάσουμε το όνειρο). Αποτίουν φόρο τιμής στους αγώνες των παππούδων τους ή των πατεράδων τους, στα βουνά της Πίνδου. Ξέρουν, όσοι ψηφίζουν ΚΚΕ, ότι η ψήφος τους δεν θα επηρεάσει την πολιτική ισορροπία. Είναι εξ ορισμού χαμένη ψήφος.

Αυτοί που ψηφίζουν Βελόπουλο θα εκφράσουν την αντίδρασή τους στο σύστημα, στην επιστήμη, στα τσιπάκια και στα εμβόλια. Δεν ενδιαφέρονται για την επόμενη κυβέρνηση. Αυτοί είναι οι χαμένοι ψηφοφόροι. Χαμένοι στο διάστημα. (Αν και δεν αποκλείω να υπάρχουν και ούφο που θεωρούν ότι ο Βελόπουλος είναι κατάλληλος και θα γίνει κάποτε πρωθυπουργός. Ποτέ δεν ξέρεις…).

Οι οπαδοί όμως του ΚΙΝΑΛ θέλουν κυβέρνηση. Ακόμα χειρότερα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θέλουν κυβέρνηση Μητσοτάκη. Σίγουρα δεν θέλουν κυβέρνηση Τσίπρα. Ετσι, σε συνθήκες στενού μαρκαρίσματος, ορισμένοι πιθανότατα θα θελήσουν να εξασφαλίσουν την συνέχιση της κανονικότητας ψηφίζοντας Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και αν η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ προσπαθεί να τους θυμίσει “τι σημαίνει δεξιά”.

Τα καλά νέα είναι, ότι από το αποτέλεσμα της πρώτης αναμέτρησης με την απλή αναλογική, ίσως φανεί ότι ο Μητσοτάκης έχει εξασφαλίσει τη νίκη στις δεύτερες εκλογές και απελευθερώσει ψηφοφόρους που θέλουν να δώσουν μια ευκαιρία ακόμα στο ΚΙΝΑΛ. Σε αντίθετη περίπτωση -τα κακά νέα- η μόνη ελπίδα για επιβίωση για τα στελέχη και την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής, είναι να δηλώσουν πρόθυμοι να συνδράμουν τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας, ώστε να αποφευχθεί και τρίτη εκλογική αναμέτρηση.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορούν να το κάνουν. Δεν είμαι και καθόλου σίγουρος ότι θα τους δώσει την ευκαιρία ο Μητσοτάκης. Το βέβαιο είναι ότι αν και πάλι το ΚΙΝΑΛ βρεθεί στο 5%, έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο.

Πηγή άρθρου και φωτογραφίας: Capital.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ