Ο Αλέξανδρος, πριν γίνει Μέγας: Από τη γέννησή του έως τη μάχη της Χαιρώνειας

Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών είναι παγκόσμια γνωστός, ιδιαίτερα για τις πολεμικές του επιτυχίες. Ακόμα και σε περιοχές που κατέκτησε λατρεύεται σαν Θεός. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, στην ίδια τη χώρα του, την Ελλάδα, απαξιώνεται από διάφορα άτομα. Να απαξιώνεται από Σκοπιανούς, Αλβανούς, Βούλγαρους, Τούρκους κ.ά., το καταλαβαίνουμε μέχρι ένα σημείο. Αλλά να συκοφαντείται από Ελληνίδες και Έλληνες και μάλιστα με εικασίες παντελώς αβάσιμες, χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση, το θεωρούμε παντελώς απαράδεκτο. Δυστυχώς δεν είναι μόνο η διχόνοια ίδιον των Ελλήνων, αλλά πολύ συχνά και οι τάσεις αυτοχειρίας… Με τα πολεμικά κατορθώματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχουμε ασχοληθεί ενδελεχώς σε διάφορα άρθρα.

Μέγας Αλέξανδρος

Και μάλιστα από τις εκστρατείες του στη Βαλκανική, πριν ακόμα ξεκινήσει τις επιχειρήσεις του στην Ασία. Θα ασχοληθούμε σήμερα με τα παιδικά χρόνια του Αλέξανδρου, όταν ακόμα δεν είχε αποκτήσει το προσωνύμιο «Μέγας». Δυστυχώς, ενώ ο Αρριανός μας δίνει πλήθος πληροφοριών για τις μάχες του Αλέξανδρου στην Ασία, δεν αναφέρεται στην παιδική του ηλικία. Οι σχετικές πληροφορίες προέρχονται από τον Πλούταρχο που έχει ως βασική πηγή του τον αναξιόπιστο σε μερικά ζητήματα Κλείταρχο, ο οποίος έγραψε ανάμεσα στο 314 π.Χ. και το 290 π.Χ. μια μυθιστορηματική βιογραφία με τίτλο «Αι περί Αλεξάνδρου Ιστορίας». Αν και σ’ αυτή παραθέτει στοιχεία από τον Καλλισθένη, τον Νέαρχο και τον Ονησίκριτο, ο Κλείταρχος παραθέτει και εμφανώς μυθικά στοιχεία, όπως τη συνάντηση του Αλέξανδρου με τη βασίλισσα των Αμαζόνων στην Υρκανία. Ο Πλούταρχος έχοντας υπόψη του και κάποια στοιχεία από τον Καλλισθένη είναι σαφώς πιο έγκυρος. Πάντως ο, γεννημένος στην Κολοφώνα της Ιωνίας Κλείταρχος αποτέλεσε πηγή και για άλλους ιστορικούς, όπως τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, τον Κόιντο Κούρτιο Ρούφο και τον Ιουστίνο.

Η γέννηση και η παιδική ηλικία του Αλέξανδρου

Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών γεννήθηκε στην πρωτεύουσα, τότε, της Μακεδονίας Πέλλα, το 356 π.Χ., πιθανότατα τον μήνα Εκατομβαιώνα του Αττικού Ημερολογίου, τον πρώτο μήνα του συγκεκριμένου Ημερολογίου δηλαδή, που ακολουθεί τη Νουμηνία (νέα Σελήνη) μετά το θερινό ηλιοστάσιο.

Δηλαδή ο Αλέξανδρος γεννήθηκε ή στα τέλη Ιουνίου του 356 π.Χ. ή τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Ο πατέρας του, Φίλιππος Β’, βασιλιάς της Μακεδονίας ήταν απόγονος του αρχαίου βασιλιά της Καράνου, ο οποίος απέδιδε την καταγωγή του στον μυθικό ήρωα Ηρακλή. Η μητέρα του Ολυμπιάδα ήταν κόρη του βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου Νεοπτόλεμου Β’, ο οποίος καταγόταν από το γένος ενός ακόμα σπουδαίου ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, του Αχιλλέα. Την εποχή εκείνη δινόταν μεγάλη σημασία στο φανταστικό και το υπερβατικό. Έτσι, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η καταγωγή του Αλέξανδρου έχει τις ρίζες της στη βαθιά αρχαιότητα, στην εποχή δηλαδή των ημίθεων και των ηρώων. Ήταν λοιπόν βασιλική και ταυτόχρονα ηρωική.

Ο Ηρόστρατος ενώ πυρπολεί τον ναό της Άρτεμης στην Έφεσο

Το μέλλον του Αλέξανδρου προδιαγραφόταν λαμπρό από τη μέρα της γέννησής του, καθώς αυτή την ημέρα (ίσως 21 Ιουλίου 356 π.Χ.) έγιναν κάποια πολύ σημαντικά γεγονότα: η πυρπόληση του ναού της Αρτέμιδας στην Έφεσο, ενός από τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, από τον Ηρόστρατο, ο οποίος το έκανε για να μείνει το όνομά του στην ιστορία. Οι Εφέσιοι τον θανάτωσαν και απαγόρευσαν οποιαδήποτε μνεία του ονόματός του το οποίο όμως διασώθηκε από τον Θεόπομπο του Χίο στο έργο του «Ελληνικά» και στη συνέχεια, από πολλούς ακόμα Έλληνες και Λατίνους ιστορικούς. Οι Εφέσιοι ιερείς προέβλεψαν πως η καταστροφή του ναού σήμαινε τη γέννηση του μελλοντικού κατακτητή της Ασίας (Πλούταρχος, «Αλέξανδρος», 3).

Η μόρφωση του Αλέξανδρου ήταν η παραδοσιακή. Αρχικά, τη φροντίδα του ανέλαβε η Ιανίκη, περίφημη Μακεδονίτισσα τροφός. Πρώτος ουσιαστικός δάσκαλός του ήταν ο Λεωνίδας, «ανήρ το τ’ ήθος αυστηρός και συγγενής της Ολυμπιάδας», που επονομαζόταν «τροφεύς Αλεξάνδρου και καθηγητής», δηλαδή ανατροφέας και καθοδηγητής του Αλεξάνδρου. Άλλος δάσκαλός του ήταν ο Λυσίμαχος ο Ακαρνάν.

Στο συλλογικό έργο «Μέγας Αλέξανδρος», της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1980, ο Δ. Κανατσούλης στο κεφάλαιο «Το πολιτιστικόν έργον του Μ. Αλεξάνδρου» γράφει: «Ο Αλέξανδρος εμορφώθη και από διδάσκαλον κυνικόν τον Φιλίσκον, κατά δε την εκστρατείαν εις την Ασίαν συνοδεύετο από οπαδούς της Σχολής των Κυνικών, οι οποίοι μάλιστα απέλαυον ιδιαιτέρας εκ μέρους του ευνοίας. Εις την πατροπαράδοτον αυτήν μακεδονικήν γενναιοφροσύνην, όχι μόνο εις πολιτικήν σκοπιμότητα, οφείλετο βεβαίως και η ηπία πολιτική την οποία επέδειξε ο Αλέξανδρος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, καθ’ όλον τον χρόνον της πολεμικής του δράσεως έναντι των κατακτηθέντων λαών».

Όπως αναφέρει ο Δημοσθένης που είχε μεταβεί στη Μακεδονία για την υπογραφή της λεγόμενης «Φιλοκρατείου Ειρήνης» (346 π.Χ.), σε ένα συμπόσιο που διοργάνωσε ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος, 10 ετών τότε, έπαιξε προς τιμήν των συμποσιαστών κιθάρα «και ρήσεις τινάς και αντικρούσεις προς έτερον παίδα», έκανε διάλογο δηλαδή με κάποιο άλλο παιδί, ίσως λίγο «σκαμπρόζικο» γράφει ο Σαράντος Καργάκος. Ο Δημοσθένης είναι πασίγνωστος για τα αντιμακεδονικά του αισθήματα, αλλά άθελά του, γράφοντας τα παραπάνω μας επιβεβαιώνει ότι ο Αλέξανδρος είχε λάβει εξαιρετική αγωγή και ξεχώριζε για την ευφυΐα του.

Αλέξανδρος και Αριστοτέλης

Αυτός όμως που σημάδεψε τον Αλέξανδρο με τη διδασκαλία του ήταν ο μέγας Σταγειρίτης (από τα Στάγειρα της Χαλκιδικής) φιλόσοφος Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα. Ο Αριστοτέλης (384 π.Χ. – 322 π.Χ.), όταν τον επέλεξε ο Φίλιππος για δάσκαλο του γιου του ήταν περίπου 40 ετών και δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός, είχε αποκτήσει όμως κάποια φήμη ως εξαιρετικός μαθητής του Πλάτωνα, φιλόσοφος και φυσιοδίφης. Το ξεκίνημα της μαθητείας του Αλέξανδρου δίπλα στον Αριστοτέλη έγινε το 343 π.Χ. όταν ο Μακεδόνας στρατηλάτης ήταν 13 ετών. Λίγο πριν, ο Αριστοτέλης δίδασκε την «περιπατητική φιλοσοφία» του στην Άσσο (Τρωάδα) της Μικράς Ασίας, προστατευόμενος του τυράννου της Αταρνέως Ερμία, με την ανιψιά του οποίου Πυθιάδα ήταν παντρεμένος. Μετά τον θάνατο της Πυθιάδας, ο Αριστοτέλης συνδέθηκε με τη δούλη της Ερπυλλίδα.

Αριστοτέλης και Αλέξανδρος

Ο Ερμίας που είχε διπλωματικές σχέσεις με τον Φίλιππο Β’, του σύστησε τον Αριστοτέλη. Καθώς μάλιστα ο πατέρας του Αριστοτέλη Νικόμαχος ήταν γιατρός στην αυλή του Αμύντα Γ’, πατέρα του Φίλιππου και παππού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φαίνεται ότι η επιλογή του Αριστοτέλη δεν ήταν τυχαία. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: όταν ο Φίλιππος προσκάλεσε τον Σταγειρίτη φιλόσοφο, αυτός βρισκόταν στη Λέσβο, καθώς ο Ερμίας είχε σκοτωθεί από τους Πέρσες. Ήταν διστακτικός να μεταβεί στην Πέλλα καθώς ο Φίλιππος είχε καταστρέψει την πατρίδα του και υποδούλωσε τους κατοίκους της. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, που μάλλον θέλησε να «αποκαταστήσει» τον Μακεδόνα βασιλιά, γράφει ότι ο Φίλιππος «ξανάχτισε τα Στάγειρα, που τα είχε καταστρέψει ο ίδιος και φρόντισε να γυρίσουν πίσω οι κάτοικοι, που είχαν δραπετεύσει ή βρίσκονταν στη δουλεία». (Πλούταρχου «Αλέξανδρος», 7).

Ο Φίλιππος επιπλήττει τον Αλέξανδρο, πίνακας του Donato Creti,φιλοτεχνημένος μεταξύ 1700-1705

Έτσι ο Αριστοτέλης δέχθηκε να αναλάβει τη μόρφωση του Αλέξανδρου. Ο Φίλιππος γνώριζε ότι για να αποκτήσει πραγματικές γνώσεις ο γιος του έπρεπε να μεταβεί κάπου όπου μπορούσε να αυτοσυγκεντρωθεί και να απομονωθεί. Αποφάσισε λοιπόν η διδασκαλία να γίνει στο ιερό δασύλλιο των Νυμφών, στη Μίεζα. Στη θέση της Μίεζας βρίσκονται σήμερα τα Λευκάδια Ημαθίας. Μαζί με τον Αλέξανδρο πήγαν στη Μίεζα αγόρια από αριστοκρατικές οικογένειες Μακεδόνων, στενοί φίλοι του διαδόχου του θρόνου: Άρπαλος, Πτολεμαίος, Εριγαίος, Ηφαιστίωνας, Πτολεμαίος (ο μετέπειτα Πτολεμαίος Α’ Σώτηρ), Κάσσανδρος και Κλείτος ο Μέλας.

Η Περιπατητική Σχολή του Αριστοτέλη στη Μίεζα

Η διδασκαλία στη Μίεζα είχε διάρκεια περίπου τριών ετών, καθώς το 340 π.Χ. ο Αριστοτέλης είναι γνωστό ότι έφυγε για την Αθήνα. Είναι πολύ λίγα γνωστά για το τι ακριβώς δίδαξε ο Αριστοτέλης στον Αλέξανδρο. Σίγουρα πάντως ο νεαρός διάδοχος του μακεδονικού θρόνου διδάχτηκε τα μυστικά της φιλοσοφίας και της ποίησης, την ηθική και τη διοίκηση του κράτους και πιθανότατα, τις βάσεις της περιπατητικής φιλοσοφίας. Η αγάπη για τα ομηρική έπη που είχε εμφυσήσει από πολύ νωρίς ο Λυσίμαχος εμπεδώθηκε στον Αλέξανδρο από τον Αριστοτέλη. Αυτός συνέταξε για τον μαθητή του μια περίληψη της «Ιλιάδας» την οποία ο Αλέξανδρος δεν την αποχωρίστηκε ποτέ, καθώς πίστευε ότι το έπος «ωθεί στην πολεμική ανδρεία».

Σε όλη του την ζωή ο Αλέξανδρος προσπαθούσε να μιμηθεί τους ήρωες της «Ιλιάδας» στη συμπεριφορά και την εμφάνιση. Όπως γράφει, μεταξύ άλλων, ο Δίων Χρυσόστομος («Λόγοι» IV. 39), ο Αλέξανδρος περηφανευόταν πως ήξερε απέξω όλη την «Ιλιάδα» και μεγάλο μέρος της «Οδύσσειας». Οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και ιδιαίτερα του Ευριπίδη, ο οποίος στα τελευταία χρόνια της ζωής του αποσύρθηκε στην αυλή του Μακεδόνα βασιλιά Αρχέλαου, όπου και έγραψε τους «Ηρακλείδες», την τραγωδία για τους ιδρυτές της άρχουσας μακεδονικής δυναστείας, πιθανότατα οδήγησαν τον Αριστοτέλη να τον φέρει σε επαφή και με την Ιατρική. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Αλέξανδρος» 8), ο Αλέξανδρος γνώριζε τη θεωρία αλλά και την πράξη της Ιατρικής.

Μακεδονική Φάλαγγα

Η κοινωνική και πολιτική σκέψη του 4ου π.Χ. αιώνα είχε διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τις απόψεις των Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ισοκράτη και Δημοσθένη. Όλοι αυτοί υποστήριζαν την ανωτερότητα της πολιτικής οργάνωσης των Ελλήνων, σε σχέση με τους άλλους λαούς, τους «βαρβάρους». Ο Αριστοτέλης, προχωρώντας ακόμα περισσότερο θεωρούσε ότι οι Έλληνες «πρέπει να εξουσιάζουν τους βαρβάρους». Βάρβαροι ήταν όλοι οι άλλοι λαοί που δεν είχαν ως πολιτικό καθεστώς το ελεύθερο πολίτευμα και επομένως ήταν συνηθισμένοι να ζουν σαν δούλοι. Για τους λαούς που κατοικούσαν βόρεια της Ελλάδας, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος πίστευε ότι έχουν έμφυτη την ανδρεία δεν είναι όμως αρκετά λογικοί και δεν έχουν έφεση στην τέχνη. Γι’ αυτό ζουν ελεύθερα, δεν μπορούν όμως να εξουσιάζουν τους άλλους.

Οι Ασιάτες έχουν έφεση προς τις τέχνες, δεν έχουν όμως θάρρος, γι’ αυτό ζουν δουλικά. Οι Έλληνες έχουν και τα δύο στοιχεία, γι’ αυτό θα μπορούσαν να εξουσιάζουν όλους αν ήταν ενωμένοι («Πολιτικά», VII, 6,1,1327β). Ο Πλούταρχος γράφει επίσης, ότι ο Αριστοτέλης συμβούλευσε τον Αλέξανδρο «να συμπεριφέρεται με τους Έλληνες σαν αρχηγός,, αλλά με τους βαρβάρους σαν κυρίαρχος, τους πρώτους να τους φροντίζει σαν φίλος και συγγενείς, τους άλλους όμως να τους χρησιμοποιεί σαν ζώα ή φυτά». Αυτές οι συμβουλές θεωρούνται αποσπάσματα από τις πραγματείες «Αλεξάνδρου ή υπέρ αποίκων» και «Περί βασιλείας», που αποδίδονται στον Αριστοτέλη. Η αυθεντικότητά τους όμως αμφισβητείται.

Πάντως, στην Ανατολή ο Αλέξανδρος ίδρυσε οικισμούς Ελλήνων αποίκων, πόλεις με μεικτό πληθυσμό και πλησίασε την τοπική αριστοκρατία, έκανε δηλαδή τα αντίθετα από όσα τον συμβούλευσε ο Αριστοτέλης. Κι αυτό γιατί με τις επιτυχίες του Αλέξανδρου στην Ασία άλλαξαν τα σχέδιά του και όλο και πιο πολύ έκλινε στη δημιουργία ενός παγκόσμιου κράτους, που θα βασιζόταν στη συμμαχία και την ομόνοια των βασιλείων της Μακεδονίας και της Περσίας (Αρριανός, «Αλεξάνδρου Ανάβασις, VII,11,9). Μπορεί βέβαια ο Αλέξανδρος να μην είπε τη φράση «στον πατέρα μου οφείλω το ζην, στην διδάσκαλό μου το ευ ζην», αλλά πιθανότατα αυτό που γράφει ο Πλούταρχος: «Ως αυτός (Αλέξανδρος) έλεγε, του πατρός, ως δι’ εκείνον μεν ζω, δια τούτον δε (Αριστοτέλη) καλώς ζω» («Αλέξανδρος», 8,4).

Η τιθάσευση του Βουκεφάλα

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η τιθάσευση του άγριου αλόγου, που ονομάστηκε έπειτα Βουκεφάλας. Ένας Θεσσαλός έμπορος, ο Φιλόνικος πήγε από τη Θεσσαλία (τα Φάρσαλα πιθανότατα)στη Μακεδονία ένα άλογο σπάνιας ράτσας και προσπαθούσε να το πουλήσει στον Φίλιππο για 13 τάλαντα. Ο Φίλιππος με τους συνεργάτες του κατέβηκαν στην πεδιάδα για να δουν την αξία του. Το άλογο όμως φαινόταν άγριο και δυσκολομεταχείριστο («χαλεπός είναι και κομιδή δύσχρηστος»). Κανείς δεν μπόρεσε να το ιππεύσει. Ο Φίλιππος εκνευρίστηκε και διέταξε να πάρουν το άλογο. Όμως, ο Αλέξανδρος που παρακολουθούσε τη σκηνή είπε επιτιμητικά: «Οίον ίππον απολλύουσι, δι’ απειρίαν και μ@λ@κί@ν χρήσασθαι μη δυνάμενοι» («Τι άλογο χάνουν επειδή δεν μπορούν λόγω απειρίας και μαλθακότητας, να το τιθασεύσουν»).

Ο Βουκεφάλας πριν τον εξημερώσει ο Αλέξανδρος

Η… παγκοσμίου φήμης ελληνική λέξη μ…ας σήμαινε στην αρχαιότητα τον μαλθακό. Ο Φίλιππος αρχικά σιώπησε, αλλά ο Αλέξανδρος επανέλαβε τα παραπάνω. Εκνευρισμένος ο Φίλιππος είπε στον γιο του: «Κατηγορείς τους μεγαλύτερους επειδή εσύ τάχα ξέρεις περισσότερα και μπορείς να κυβερνήσεις καλύτερα ένα τέτοιο άλογο;». Ο Αλέξανδρος έγνεψε καταφατικά και ο Φίλιππος, θέλοντας να τον αποτρέψει από το παράτολμο εγχείρημα του είπε: «Σε περίπτωση και δικής σου αποτυχίας, ποιο θα είναι το είδος της δικής σου τιμωρίας;» – «Θα πληρώσω εγώ την αξία του αλόγου» είπε ο Αλέξανδρος. Ο Φίλιππος και οι συνεργάτες του γέλασαν. Ο Αλέξανδρος ανέλαβε δράση.

Όπως απέδειξε και στη διάρκεια των εκστρατειών του ήξερε να παρατηρεί. Διέκρινε λοιπόν, ότι το ζωηρό άλογο φοβόταν τη σκιά όταν έπεφτε μπροστά του. Πλησίασε άφοβα το άλογο, πήρε στα χέρια του τα χαλινάρια του και έστρεψε το κεφάλι του προς τον ήλιο. Μετά το άφησε να καλπάσει μόνο του και ύστερα, αφού το χάιδεψε, έριξε στη ράχη του τη χλαίνη (οι αρχαίοι ίππευαν χωρίς σέλα) ανέβηκε πάνω του και το άφησε να τρέξει ελεύθερα. Το άλογο ξεκίνησε να τρέχει πολύ γρήγορα. Ο Φίλιππος με τους συνοδούς του σιώπησαν, καθώς αγωνιούσαν μήπως ο Αλέξανδρος πέσει από το άλογο και χτυπήσει. Μετά από μακρύ καλπασμό όμως, ο Αλέξανδρος επέστρεψε μπροστά στη βασιλική ομήγυρη, με το άλογο τιθασευμένο εντελώς. Γεμάτος θαυμασμό, ο Φίλιππος φίλησε τον Αλέξανδρο στο κεφάλι και του είπε:

Αλέξανδρος, ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών

«Ω παι, ζήτει σε αυτώ βασιλειά όσην. Μακεδονία γαρ ου σε χωρεί». («Παιδί μου να ζητήσεις για τον εαυτό σου βασίλειο αντάξιο του εαυτού σου. Γιατί η Μακεδονία δεν σε χωράει»). Το άλογο πήρε το όνομα «Βουκεφάλας», είτε γιατί το κεφάλι του είχε σχήμα κεφαλιού βοδιού, πιθανότερη όμως είναι η εκδοχή ότι στο κεφάλι του είχε στίγμα που έμοιαζε με κεφάλι βοδιού.

Ο Αλέξανδρος στα 16 του δείχνει τις πολεμικές του αρετές – Η δράση του στη μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.)

Ο Αλέξανδρος ήταν πεισματάρικο και ιδιόρρυθμο παιδί. Ο πατέρας του χρησιμοποιούσε την πειθώ απέναντί του, όχι τον εξαναγκασμό. Σαν έφηβος ήταν φιλόδοξος και φίλαρχος, δεν άντεξε τις αντιρρήσεις και έκανε απερισκεψίες. Ζήλευε μάλιστα ακόμα και τις επιτυχίες του πατέρα του. Όπως γράφει ο Πλούταρχος, όταν έμαθε μια νέα νίκη του πατέρα του κατσούφιασε και είπε στους φίλους του: «Όλα τα παίρνει για τον εαυτό του ο πατέρας για μένα και για σας δεν θα περισσέψει να κάνουμε ούτε ένα μεγάλο ή λαμπρό έργο». Σε ηλικία μόλις 7 ετών, ο Αλέξανδρος υποδέχτηκε αυτός τους Πέρσες απεσταλμένους, καθώς ο Φίλιππος έλειπε.

Η μάχη της Χαιρώνειας

Ήταν παρών στην υπογραφή της «Φιλοκράτειας Ειρήνης» (346 π.Χ.), ενώ όταν το 340 π.Χ. ο Φίλιππος εκστράτευσε στο Βυζάντιο άφησε την επίβλεψη του γιου του στον πολύπειρο Στρατηγό Αντίπατρο. Τότε βρήκαν την ευκαιρία να επαναστατήσουν οι Μέδοι, μια θρακική φυλή, ενάντια στη μακεδονική εξουσία. Μόνος του ο Αλέξανδρος ανέλαβε την ειρήνευσή τους και τα κατάφερε. Θεμελίωσε στο έδαφός τους την Αλεξανδρούπολη, ως στήριγμα της μακεδονικής επιρροής στη Θράκη. Οι πολεμικές αρετές του ξεδιπλώθηκαν στη μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.).

Ο Διόδωρος που αναφέρεται εκτενώς σ’ αυτό το γεγονός, θεωρεί ότι η νίκη των Μακεδόνων απέναντι στους Αθηναίους εκεί κερδήθηκε χάρη στον Αλέξανδρο, διοικητή του ιππικού της αριστερής πτέρυγας, που προοριζόταν να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα. Ο Αλέξανδρος άντεξε στη δοκιμασία της μάχης και έδειξε πάνω απ’ όλα, ότι ήταν πολεμιστής με υψηλή συνείδηση χρέους. Να σημειώσουμε τέλος, ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος που ξυριζόταν πάντα πριν τις μάχες και την ίδια εντολή είχε δώσει και στους στρατιώτες του. Ως τότε, οι Έλληνες είχαν γένια όταν πολεμούσαν(μόνο οι Σπαρτιάτες δεν επιτρεπόταν να έχουν μουστάκι), με αποτέλεσμα στις μάχες σώμα με σώμα, να μπορούν να τους πιάνουν από τη γενειάδα οι αντίπαλοι και να τους εξολοθρεύουν πιο εύκολα.

Ο Φίλιππος Β’ στη Χαιρώνεια

Ο Αλέξανδρος ήθελε πάντα να ξεχωρίζει γιατί ήταν πολύ φιλόδοξος. Και όλα αυτά, ενώ ήταν μόνο 18 ετών… Η συνέχεια γνωστή, αν και δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια σπίλωσής του και εστίασης στις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Ο Κλείταρχος, έστω με μια δόση υπερβολής, γράφει ότι είχε 365 παλλακίδες, μία για κάθε μέρα του χρόνου. Ο δε Δημοσθένης που αφήνει κάποια υπονοούμενα, πέρα από το μίσος του για τη Μακεδονία αποδοκιμάζεται άμεσα από τον σπουδαίο ρήτορα Αισχίνη. Όσες και όσοι δεν ξέρετε, καλό είναι να μην διαδίδετε αστήρικτες ανακρίβειες. Είτε είστε Έλληνες είτε κατάγεστε από γειτονική χώρα με ανύπαρκτο παρελθόν και αβέβαιο μέλλον…

ΥΓ. Ο εξαιρετικός πίνακας που απεικονίζει τον Φίλιππο να “απειλεί” τον Αλέξανδρο φιλοτεχνήθηκε από τον Ντονάτο Κρέτι πριν 320 χρόνια. Οι Έλληνες ζωγράφοι απαξιούν να ασχοληθούν με τον Μέγα Αλέξανδρο, προτιμούν την αφηρημένη τέχνη και άλλα σχετικά (θολο)κουλτουριάρικα, όπως έχουμε γράψει σε πολλά άρθρα μας…

Πηγές: ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ, «ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ», Α’ ΜΕΡΟΣ

Β. ΓΚΑΦΟΥΡΟΦ -Δ. ΤΣΙΜΠΟΥΚΙΔΗΣ, «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΑΚΕΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΟΛΗ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑ, 2003

J.F.C. FULLER, «Η ΙΔΙΟΦΥΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ», 12η έκδοση, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ,2004.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, ΤΟΜΟΣ 1, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ.