Της Kadri Liik
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν συχνά φροντίζει να προηγείται των πιο σημαντικών δηλώσεών του ένα κατάλληλο κομμάτι πολιτικής θεατρικότητας, σχεδιασμένο να δημιουργήσει πλαίσιο ή ατμόσφαιρα. Πιστός στο στυλ του, η επιλογή του να επισκεφτεί το Κουρσκ ντυμένος με στρατιωτική στολή αυτή την εβδομάδα, ήταν σχεδόν σίγουρα στραμμένη προς το κοινό στο Λευκό Οίκο. Ο Πούτιν τοποθετούσε τον εαυτό του ως έναν στρατιωτικό ηγέτη απασχολημένο με την εκδίωξη ενός εχθρού που έχει εισβάλει στη χώρα του — εμπλεκόμενος έτσι σε έναν δίκαιο πόλεμο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Ο στόχος πίσω από αυτή την παράσταση ήταν πιθανότατα να διατηρήσει τους μεγαλύτερους πολεμικούς στόχους της Ρωσίας στο τραπέζι, χωρίς να εξαντλήσει την καλή θέληση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
Ο Πούτιν διευκρίνισε τους όρους της προσέγγισης της Ρωσίας στην προσφορά εκεχειρίας την επομένη της επίδειξής του στο Κουρσκ. Δήλωσε ότι οποιαδήποτε εκεχειρία δεν πρέπει να επιτρέψει στο Κίεβο να ανασυντάξει και να επανεφοδιάσει τα στρατεύματά του. Παράλληλα, άλλοι Ρώσοι αξιωματούχοι ενήργησαν ως προπομποί, υπογραμμίζοντας τις πολιτικές απαιτήσεις που η Μόσχα θέλει να καθιερωθούν σε μια συμφωνία: η Ουκρανία δεν πρέπει να επωφεληθεί από δυτικές εγγυήσεις ασφαλείας, δεν πρέπει να φιλοξενεί δυτικά στρατεύματα και οι “ριζικές αιτίες” του πολέμου πρέπει να αντιμετωπιστούν, όπως η επέκταση του ΝΑΤΟ.
Οι Ευρωπαίοι θα επισημάνουν ότι είναι οι απαιτήσεις της Μόσχας που εμποδίζουν την ειρήνη, όχι η ουκρανική επιμονή. Αλλά αν αυτά τα λόγια προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους, είναι πιθανό να πέσουν σε κουφά αυτιά στο Λευκό Οίκο ή ακόμη και να είναι αντιπαραγωγικά.
Επομένως, η καλύτερη ελπίδα των Ευρωπαίων να επιφέρουν μια διαρκή ειρήνη είναι να προετοιμαστούν να υποστηρίξουν το Κίεβο — με την ελπίδα ότι η προθυμία του να απορρίψει μια συμφωνία που θα ακύρωνε την Ουκρανία ως κυρίαρχη χώρα θα αλλάξει τελικά τους υπολογισμούς στην Ουάσιγκτον, αν όχι ακόμη στη Μόσχα.
Επομένως, η αποστολή της Μόσχας τώρα είναι να διατηρήσει την καλή θέληση του Τραμπ, ενώ θα προσπαθεί να φέρει την ειρηνευτική του προσφορά πιο κοντά στους στόχους της. Χρειάζεται να καθυστερήσει μια “πρόωρη” εκεχειρία που θα ωφελούσε την Ουκρανία, ενώ ταυτόχρονα να δημιουργήσει την εντύπωση ότι είναι το Κίεβο, όχι η Μόσχα, που εμποδίζει την ειρήνη. Η επίσκεψη του Πούτιν στο Κουρσκ μας δίνει μια ιδέα για το πώς σχεδιάζει να περπατήσει σε αυτό το τεντωμένο σχοινί.
Αν η Μόσχα αποτύχει να μετασχηματίσει την προσέγγιση του Τραμπ, το εναλλακτικό σενάριο είναι μια συνέχιση του πολέμου εξάντλησης — εναντίον μιας Ουκρανίας που υποστηρίζεται από την Ευρώπη (αν ή όταν ο Τραμπ χάσει το ενδιαφέρον του) ή από τις Ηνωμένες Πολιτείες (αν συνεχίσει να υποστηρίζει την Ουκρανία). Η Μόσχα είναι προετοιμασμένη για αυτό. Εξάλλου, ένας παρατεταμένος πόλεμος εξάντλησης με πιθανές πυρηνικές απειλές ήταν το βασικό της σενάριο αν η Καμάλα Χάρις είχε κερδίσει. Σε αυτό το σενάριο, η Μόσχα θα είχε να ελπίζει ότι τα πράγματα θα άλλαζαν μόλις κατέρρεε η φιλελεύθερη διεθνής τάξη. Τώρα, είναι πολύ πιο ζοφερό να βρίσκεται κανείς σε έναν πόλεμο εξάντλησης ακόμα και στον μετα-φιλελεύθερο κόσμο.
Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.
Επιμέλεια – Απόδοση: Νικόλας Σαπουντζόγλου
