Του Χρήστου Χωμενίδη
Εδώ και μήνες το πολιτικό ρεπορτάζ, οι αναλύσεις, οι συζητήσεις τείνουν να μονοπωληθούν από όσα συμβαίνουν στον χώρο που ξεκινάει από τα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας και φτάνει μέχρι το ΚΚΕ.
Δεν λέω, η φάση έχει ψωμί. Και γέλιο. Άσε που εξυπηρετεί τα μάλα την κυβέρνηση ο κόσμος να αποσπάται, παροδικά έστω, από το πρόβλημα της καλπάζουσας ακρίβειας, από την αίσθηση ότι ακόμα και αν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν. Να ασχολείται με τις κλωτσοπατινάδες στον Σύριζα. Με τη βουλιμική φιλοδοξία του Χάρη Δούκα. Με την ολική επαναφορά της Άννας Διαμαντοπούλου. Με την ευγενική μορφή του Παύλου Γερουλάνου – δεν το γράφω διόλου ειρωνικά, μού θυμίζει ο Γερουλάνος τους Κερκυραίους πρωτοσοσιαλιστές του 19ου αιώνα, του ταιριάζει γάντι ο στίχος του Μαγιακόφκσι “εγώ είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια”… Με την πασοκική θεσμικότητα που ενσαρκώνει ο -και βοσκός αποκαλούμενος- Νίκος Ανδρουλάκης. Κι αν κάποιος βαρεθεί, μπουχτίσει από όλα αυτά, οι συνομιλητές του τού υπενθυμίζουν ότι το ζήτημα είναι φλέγον καθώς η Κεντροαριστερά, εφόσον λύσει τα εσωτερικά της, θα αποτελέσει τον αντίπαλο πόλο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πως η μάχη των προσεχών εκλογών θα κριθεί στο κέντρο. Ισχύει;
Αθροίζω τα ποσοστά των σχηματισμών στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. 9,3% έλαβε η “Ελληνική Λύση” του Κυριάκου Βελόπουλου. 4,37% η “Νίκη”. 3,04 η “Φωνή Λογικής” της Αφροδίτης Λατινοπούλου. Αν είχαν κατεβεί ενωμένοι -δεν τους χωρίζουν δα αβυσσαλέες διαφορές-, θα είχαν συγκεντρώσει 16,71%. Θα είχαν υπερφαλαγγίσει τον Σύριζα του 14,92%. Θα είχαν αφήσει τέταρτο και καταϊδρωμένο το Πασόκ του 12,79%. Θα αποτελούσαν ατύπως την αξιωματική αντιπολίτευση.
Θυμάμαι την κουβέντα που άκουγα συχνά προ επταμήνου, όταν οι κυβερνητικοί βουλευτές της δεξιάς πτέρυγας ζυμώνονταν και ξαναζυμώνονταν από το Μέγαρο Μαξίμου για να ψηφίσουν τον γάμο των ομοφύλων. “Εάν ο Β., τα βροντήξει και επιστρέψει στην πολιτική του κοίτη, η άκρα δεξιά θα απογειωθεί. Ένας ηγέτης της λείπει…” Ο Β. δεν τα βρόντηξε. Η πρωτοκαθεδρία του τηλεμπόρου των κηραλοιφών και των επιστολών του Ιησού δεν απειλήθηκε. Προσώρας.
“Με τους ψεκασμένους δεν αξίζει να ασχολούμαστε. Έχουν κάψει φλάντζα…” σήκωσε τις προάλλες το φρύδι σε ιδιωτική συζήτηση ένας από τους σοβαρότερους -υποτίθεται- διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η φράση του μού φάνηκε εξοργιστικά, αυτοκαταστροφικά κυρίως, σνομπ. Άλλο το να απέχεις παρασάγγας από την αντίληψη και από την αισθητική μιας μερίδας συμπολιτών σου. Και άλλο το να περιφρονείς την ίδια τους την ύπαρξη. Στη δεύτερη περίπτωση κινδυνεύεις να νοιώσεις σύντομα την πύρινη ανάσα τους στο σβέρκο σου. Όπως σου συνέβη σχετικά πρόσφατα με την πολιτική έκφραση της πάνω πλατείας των “Αγανακτισμένων”. Τη Χρυσή Αυγή.
Κινούνται οι ηγεσίες της ελληνικής άκρας δεξιάς στον χώρο του γραφικού; Να το δεχθώ. Κι ας μη μου φαίνεται ο Στέφανος Κασσελάκης σοβαρότερη φυσιογνωμία από την Αφροδίτη Λατινοπουλου. Είναι οι ψηφοφόροι τους ένας εσμός αστοιχείωτων, θρησκόληπτων, εμμονικών ανθρώπων; Άλλο κυρίως τους χαρακτηρίζει. Ο τρόμος τους για ένα μέλλον που θα δεν θα τους περιέχει. Για έναν “γενναίο καινούργιο κόσμο” της τεχνολογικής επανάστασης, της τεχνητής νοημοσύνης, της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης, ο οποίος θα τους αφήσει πίσω. Θα τους στριμώξει ως απροσάρμοστους στο περιθώριο. Σε μία τζανκ καθημερινότητα εξαρτώμενη από κρατικά επιδόματα, κολλημένη σε οθόνες, εθισμένη στη σκουπιδοτηλεόραση και στους σκυλοκαβγάδες των σόσιαλ μίντια.
Εάν διαβάσεις ψύχραιμα τα κείμενα των “ψεκασμένων”, θα διακρίνεις -κάτω από τις θεωρίες συνομωσίας και από τις χαλκευμένες προφητείες του Παϊσιου και λοιπών αγίων- αυτή ακριβώς την αγωνία. Η οποία είναι απολύτως γνήσια. Και δικαιολογημένη.
Στην Αμερική τους λένε χιλμπίλιδες, τους έχει εναγκαλιστεί ο Ντόναλντ Τραμπ, τους εκφράζει ως σάρκα από τη σάρκα τους ο υποψήφιος αντιπρόεδρος του Τζ.Ντ. Βανς – διαβάστε την αυτοβιογραφία του, δείτε την εξαιρετική ταινία που βασίστηκε επάνω της, το “Hillbilly Elegy”. Στη Γαλλία τους έκλεψε, δεκαετίες ήδη, από το κομμουνιστικό κόμμα ο Λεπέν, στάθηκαν η μαγιά που βρήκε η θυγατέρα του και απειλεί να αλώσει σε διαδοχικές αναμετρήσεις τα Ηλύσια Πεδία ή έστω τη Βουλή. Στην Ιταλία εκφράζονται προφανώς από την πρωθυπουργό Μελόνι. Για την Ουγγαρία και για τις αυταρχικές δημοκρατίες τύπου Ρωσίας και Τουρκίας ας μη συζητάμε καλύτερα…
Στην Ελλάδα ούτε καν η θριαμβευτική επιτυχία τού σήριαλ για τον Παϊσιο -τα δυόμιση σχεδόν εκατομμύρια θεατές- δεν σήμαναν τίποτα ιδιαίτερο για τους δημόσιους διανοουμένους μας. Το θεώρησαν ένα τηλεοπτικό απλώς φαινόμενο. Τους βλέπω μέχρι την παραμονή των εκλογών να είναι απολύτως βέβαιοι ότι η μάχη θα κριθεί στο κέντρο.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
