Η ανακοίνωση της νέας αύξησης του κατώτατου μισθού στα 825 με 830 ευρώ θα φέρει επιπλέον 30-35 ευρώ καθαρά τον μήνα στις τσέπες περίπου 600.000 εργαζομένων, θα παρασύρει προς τα πάνω βασικά κοινωνικά επιδόματα και θα δημιουργήσει μια καλύτερη βάση για τον υπολογισμό των τριετιών που έχουν ξεπαγώσει από τις αρχές του 2024.
Και κάτι ακόμη: με ώθηση από τα… κάτω στη μισθολογική πυραμίδα με την πολύ πλατιά βάση, θα ανέβει και ο μέσος μισθός ενδεχομένως και πάνω από τα 1.300 ευρώ μέχρι το τέλος του χρόνου. Κάπου εδώ όμως σταματούν τα οφέλη από την πολυαναμενόμενη αναπροσαρμογή του κατώτατου και ξεκινά ο έντονος προβληματισμός. Αρκεί αυτή η παρέμβαση, η μόνη ουσιαστικά που μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση για να ενισχύσει τις αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα; Όχι είναι η απάντηση και τα δεδομένα της αγοράς το μαρτυρούν.
Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα είναι χαμηλότερα απ’ ότι ήταν το 2009. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό, σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Γι’ αυτό και η πληθωριστική, αλλά και η στεγαστική κρίση έχουν πολύ πιο έντονα χαρακτηριστικά στη χώρα μας απ’ ότι στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες: διότι οι αποδοχές είναι πολύ χαμηλές και η όποια αύξηση είτε στο κρέας, είτε στο γάλα είτε και στο ενοίκιο έχει άλλη βαρύτητα εδώ απ’ ότι έξω. Τα στοιχεία που επικαλούνται πλέον τα κυβερνητικά στελέχη για τις ελλείψεις στην αγορά εργασίας δεν είναι ασύνδετα με το ύψος των μισθών.
Ο άτυπος δείκτης που παρακολουθούν πολλοί εργαζόμενοι μετράει το ύψος του μισθού, τα έξοδα που προκαλεί αυτή καθ’ αυτή η εργασία και το… κόστος ευκαιρίας από την πιθανή απώλεια επιδομάτων, είτε μιλάμε για εποχικό επίδομα, είτε για επίδομα τέκνων είτε για επίδομα θέρμανσης. Η Ελλάδα εφαρμόζει πολιτική αντικινήτρων για την αύξηση των μισθών και αυτό είναι ουσιαστικό πρόβλημα ειδικά σε εποχή πληθωριστικής κρίσης.
Αντικίνητρο οι υψηλές εργοδοτικές εισφορές, καθώς ο εργοδότης προτιμά είτε να δίνει τα επιπλέον κάτω από το τραπέζι, είτε να καταφεύγει στις παροχές σε είδος, είτε ακόμη και να απασχολεί τα στελέχη του ως «εργολάβους».
Αντικίνητρο και οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, οι οποίοι στην Ελλάδα ενεργοποιούνται από αδιανόητα χαμηλά επίπεδα φτάνοντας ακόμη και στο 44%. Αντικίνητρο και η χορήγηση σειράς επιδομάτων τα οποία ως βασικό κριτήριο έχουν το εισόδημα που εμφανίζεται στη φορολογική δήλωση.
Η αύξηση του μέσου μισθού – ακόμη και η επαναφορά του στα επίπεδα του 2009- είναι ούτως ή άλλως δύσκολη υπόθεση, καθώς προϋποθέτει επενδύσεις και δημιουργία καλά πληρωμένων θέσεων εργασίας. Αυτό απαιτεί χρόνο Οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν αποδείξει εδώ και δεκαετίες ότι δεν είναι διατεθειμένες να πληρώσουν πολύ πάνω από τον κατώτατο μισθό και αυτό λειτουργεί ως ένα επιπλέον εμπόδιο.
Το πρόβλημα των μισθών είναι εδώ, προβληματίζει τους εργαζόμενους, προβληματίζει και τους οικονομολόγους που θέλουν οι αυξήσεις στους μισθούς να στηρίζονται και σε αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και όχι μόνο να δίδονται για να αποτελούν ανάχωμα στον πληθωρισμό.
