Είναι άλλο πράγμα η πολιτική στρατηγική και άλλο ο τακτικισμός. Οι εμφανίσεις του Αλέξη Τσίπρα, το τελευταίο διάστημα, μέσα από το ασφαλές βήμα του «Ινστιτούτου» του πείθουν ότι πρόκειται για συντονισμένη επιχείρηση επιστροφής. Αν συνυπολογίσει κανείς και τη δημοσκοπική έκρηξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, διαπιστώνει ότι πρόκειται για το εξής: Την επιστροφή των ακραίων πρωταγωνιστών των αποτυχιών του παρελθόντος αφού πρώτα και με όλα τα διαθέσιμα μέσα -εν προκειμένω την τραγωδία των Τεμπών και τις κορυφώσεις των λαϊκών αντιδράσεων – οι ίδιοι καλλιεργούν τις συνθήκες ώστε η επιστροφή να μοιάζει με «νομοτέλεια» (αγαπημένη λέξη της Αριστεράς).
Ο Αλ. Τσίπρας δεν πήρε θέση ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια των κορυφαίων κοινοβουλευτικών εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος, πιθανώς για λόγους προσωπικής του προστασίας. Ετσι, δεν εμπλέκεται εμφανώς στην εργαλειοποίηση της υπόθεσης των Τεμπών, εκμεταλλευόμενός την διά της πλαγίας, χωρίς να εκτίθεται. Παρατηρεί, δε, το αυτονόητο των δημοσκοπήσεων. Οι ελπίδες της αντιπολίτευσης στηρίζονταν στην αποτελεσματική κατασκευή του «αντι-Μητσοτάκη» μετώπου και του αντιπολιτικού μηδενισμού. Με κερδισμένα όμως μόνο τα άκρα, ο Αλ. Τσίπρας εκτιμά ότι είναι η ώρα να αρχίσει να δείχνει ότι μπορεί να διεκδικήσει έναν ρόλο ηγέτη «υπερκομματικής αντιπολίτευσης».
Οι 26 σελίδες που φέρουν τον τίτλο «Νέα Εθνική Πυξίδα» δείχνουν ότι ο πρώην επιδιώκει να πατήσει στη γεωπολιτική λαίλαπα. Οι «Δέκα προτάσεις για την εξωτερική πολιτική» παραπέμπουν ευθέως, αν και με αλλόκοτο τρόπο, στη λογική Κρεμλίνου. Μόνο και μόνο το ότι υιοθετεί τη λογική ότι η εισβολή των Ρώσων θα είχε αποφευχθεί αν η Δύση δεν επέμενε στην είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, συζήτηση που όχι μόνο δεν ήταν καν σε εξέλιξη πριν από τον πόλεμο, αλλά εφευρέθηκε μετά την εισβολή, για λόγους προπαγάνδας της Ρωσίας, είναι αρκετό για να κάνει ορατή την αντιληπτική ασάφεια σε συνδυασμό με τη ρωσόπληκτη ιδεοληψία.
«Η άποψη ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση είναι ξεπερασμένη» κατά τον κ. Τσίπρα, ο οποίος θεωρεί ότι ανήκει και στον Βορρά και στον Νότο. Και όλοι θυμηθήκαμε τότε που, από τη θέση του πρωθυπουργού, προέτρεπε να αναβαθμίσουμε τις σχέσεις μας με «άλλες φιλικές χώρες, όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν». Χαρακτηριστική είναι και η φράση του σε ένα από τα ταξίδια του στον Πούτιν -τα χρόνια που κανείς δεν θέλει να θυμάται- με πρόθεση να πείσει το Κρεμλίνο να δανείσει την Ελλάδα. «Υπάρχουν και άλλα ασφαλή λιμάνια για τη χώρα μας…», είχε πει. Προς αυτά δείχνει και η σημερινή του «Πυξίδα»…
πηγή e.t.gr
